با اینکه بیشتر کار من توی حوزه ی عکاسی صنعتی و آموزش عکاسی هست؛ و عکاسی سینما خیلی به کار من ارتباطی نداره ، اما مرسی از استاد عزیزم نادر فوقانی که من رو به پنجمین جشن عکاسان سینمای ایران دعوت کرد.
کلی تجربه‌ی خوب ، کلی حس خوب ، آشنایی با آدم های جدید و فوق العاده مثبت ، چیزهایی بود که نصیبم شد.
نمی‌دونم ؛ شاید به عکاسی سینما هم علاقه مند شده باشم 😉
بذارید براتون یک مکالمه‌ی احمقانه‌ی خیالی رو به تصویر بکشم :
شخص شماره 1 : من مدتی کار فیلمسازی رو شروع کردم و به نظرم در فیلم ها نباید فقر و گرفتاری مردم رو به تصویر کشید. تاثیر خوبی نداره. به این دلیل به این دلیل به این دلیل.
شخص شماره 2 : چی ؟! به من گفتی فقیر و بدبخت ؟؟ وا مصیبتا …
شخص شماره 3 : من وقتی رزومه‌ی شما رو با کریستوفر نولان مقایسه میکنم ترجیح میدم کارهای ایشون رو دنبال کنم نه شما رو ! اصلا در حد ایشون نیستید.
شخص شماره 4 : اگه توی فیلم ها فقر رو به تصویر نکشیم پس میفرمایید چکار کنیم ؟؟ بریم بمیریم ؟
شخص شماره 5 : شما دارید یک طرفه موضوع رو نگاه میکنید. فقر بسیار هم چیز خوبی هست و باید اون رو به تصویر کشید. زنده باد فقر.
شخص شماره 6 : من صحبت های شما رو کامل گوش نکردم . این کار رو هم نمیکنم . چون وقتم برای گشت و گذار در پیج های زرد هست. اما در همین حد داشته باشید که کلا با حرفتون مخالفم و شما به کل جامعه توهین کردید. متاسفم براتون !
شخص شماره 7 : من هم تخصصم در زود قضاوت کردن همه کس و همه چیز هست. صحبت های شما رو گوش نمیدم کلا. اما چون دیگران دارن مخالفت میکنن ، من هم مخالفم با شما.
شخص شماره 1 : 
مکالمه کاملا خیالی بود . من که دارم میخندم بهش. شمام بخندین 
منبع : غیر رسمی رضاصاد
